Altijd blijf ik moeite houden met de Franse taal. Niet dat ik die taal niet beheers, vermoedelijk ben ik wat dat betreft een twaalf- tot veertienjarige. Niet slecht als je bedenkt welke grote bek men op die leeftijd al kan hebben. Met een brood kopen, met mijn timmerman over technische onderwerpen babbelen, zelfs met de boucher praten over het stukje vlees dat aan de achterkant van de lies van een koe zit, daar heb ik geen problemen mee. Het is echter zo dat het altijd lijkt alsof de fransozen met je willen lachen. Ook ú maakt het mee. Je zit op een terrasje en je wilt je tweede koffietje bestellen. Wat zeg je dan tegen de garçon? "Encore un café s'il vous plaît". En weet je wat die belhamel dan terug zegt? "Un autre café?" Dus op het volgende terrasje zeg je: "Un autre café s'il vous plaît". Waarna de collega-belhamel zegt: "Encore un café?" Kijk, dat kan ik niet hebben. De fransozen moeten altijd meesmuilen als ze een buitenlander voor de gek kunnen houden. Terwijl ze zelf niet de Franse taal niet echt beheersen, zelf met hun eigen patois al moeite hebben.
Ooit heb ik de boel helemaal voor de gek gehouden. Dat was toen ik werd benoemd als ere-burgemeester van Heiligenstein, een kleine gemeente in de Elzas. Mijn inauguratierede heb ik toen helemaal in het Nederlands gedaan, ze konden van mij de pot op. Toen ik helemaal klaar was met mijn extra lange speech begon iedereen te klappen. Voor één keer heb ik ze toen een koekje van eigen deeg kunnen geven. Ik hoop vurig op nog meer koekjes. Wie wil mij nog meer als ereburgemeester?
Grappig stukje, het klopt inderdaad dat Fransen altijd een beetje belachelijk doen wat deze dingen betreft.
BeantwoordenVerwijderen