Kennis in de keuken, daar hebben we niet zo veel aan...

Vroeger praatten we met elkaar van man tot man. We luisterden naar elkaars standpunten, probeerden die te begrijpen, we waren het met elkaar eens of niet. Dat is allemaal veranderd, we praten alleen nog met elkaar via Twitter. Het wil zeggen dat we communiceren via een beperkt aantal lettertekentjes. Het wil ook zeggen dat we elkaar niet altijd verstaan, op verschillende golflengtes zitten. En ook mengen we ons in discussies die al een tijdje gaande zijn, de oorsprong van een discussie zien we al niet meer. Bloedarmoede noem ik dat.
Van tijd tot tijd gooi ik een stelling op Twitter, gewoon om discussie los te weken. Zoals gisterenavond. Horeca Entree twitterde dat bij Noma tegenwoordig iedereen een baard plus tattoos draagt. Ik reageerde daarop door mijn zorg te uiten. Het gastro wereldje is er altijd als de kippen bij om gedrag te immiteren. Je moet er niet aan denken dat straks iedereen met een baard en tattoos in de keuken staat. Het zou zo maar kunnen, want Noma is de norm. Als voorbeeld gaf ik de blauwe keukenschort. Toen Ramsey zo'n ding aantrok, renden alle koks naar de winkel om een blauwe schort te kopen.
Het ging mij bij die opmerking niet over schorten, laat staan over kleuren. Het was alleen maar een voorbeeld van immitatiegedrag. Maar dat hadden diverse twitteraars kennelijk niet begrepen, want plotseling ging het alleen nog maar over de kleur van een schort. Vervolgens veranderde het onderwerp: Waren er maar journalisten met gedegen kennis, zo werd verzucht. Waarop ik me onmiddellijk kandidaat stelde voor een kenniswedstrijd tussen journalisten en chefs. Maar ook dat was tegen het zere been. Nee, kennis in de keuken daar hebben we niet zo veel aan, orakelde iemand. Ik was met stomheid geslagen. Kennis in de keuken, daar hebben we niet zo veel aan...
Kennis, dat is kennis van de technieken, van de producten, van de klassiekers, van de achtergronden, van de smaken en smaakcombinaties, van de wijnen, van weet ik allemaal meer. Maar dat vond de betreffende chef helemaal niet belangrijk.
Wat doe je als schoolkind als je een discussie niet kunt winnen? Je gaat beledigen. Flaporen, te grote voeten, een bril, rode haren, elk verwijt is op school goed genoeg om je eigen onkunde te camoufleren. Dat ging een zekere Niven doen.
En zo zitten we opgescheept met twitter. Je eraan onttrekken is onmogelijk, andere communicatiekanalen zijn er bijna niet meer.
Nog even terug op de tattoos. Vroeger was het bij de commando's gebruikelijk om het Engelse vechtmes plus parachute op je arm te laten zetten. Ik heb daar niet aan meegedaan en prijs me gelukkig. Want stel je voor: een vechtmes op het lijf van een 61-jarige, iedereen zou erom lachen. Modes zijn vergankelijk. Jezelf voorgoed verminken door een modegril te volgen, is wel het domste wat je kunt doen.