In de tijd dat we als kinderen rode oortjes kregen van een Verkade prentenboek, bijvoorbeeld omdat er op de plaatjes dieren met een enorme slurf te zien waren of zelfs dieren met twee bulten op hun rug of met hele lange tanden, ja, toen had de dierentuin nog een functie. Je kon er zelf controleren of de prentjes gelogen waren of niet. In die tijd besefte je niet eens dat de aarde rond was, trouwens, dat hoefte je ook niet te beseffen, de aarde dat was je straat, met het speelpleintje en de achtertuin als satelieten. In die context wil je best wel eens een olifant zien en een aap ruiken. De wereld is zoals u beseft echter drastisch veranderd. Iedereen loopt met aparatuur rond waarop je in een 3D wereld stapt. In je luie stoel word je in de savannen nauwelijks niet door de gemene olifanten vertrapt. Waarbij de olifanten moeiteloos worden ingeruild voor mammoets of een kudde T-rexen. Het enige wat eraan ontbreekt, is de typische stank. Maar die kun je in de horecagroothandel kopen in de vorm van truffelolie die ongeveer zo ruikt. Dierentuinen zijn volledig achterhaald. Hoewel, er zijn nog enkele tegenargumenten. Die overigens te bestrijden zijn. Argument één betreft de oudjes. Hoe moeten die worden vermaakt als er geen apen meer zijn? Wel, zij kunnen een Japanse robot kopen die grimassen maakt, beleefd met twee woorden kan praten en en passant de koffie voor je zet. Verder zijn er voor de oudjes apen in overvloed, het aantal tv-koks is nog steeds stijgende, tot en met kale gorilla's toe. Argument twee betreft de onderzoeks- en beschermingsprogramma's waar de dierentuinen mee schermen. Ja hallo, eerst alle dieren vangen en dan gaan beweren dat ze zeldzaam zijn geworden. Nee, laat alle dierentuinen de deuren mooi sluiten. De dieren kunnen worden geslacht voor de exclusieve menu's van trendy eetcafe's. Is weer eens iets anders dan gefrituurde sprinkhaan, huisgerookte kangeroe of een stroganov van struisvogelbiefstuk. En de kinderen? Voor wanneer ze eens geen zin hebben in 3D speeltjes en beginnen te jengelen, bouwen we een hele hoop kinderboerderijen. Daar kunnen ze zien dat eieren van een kip komen, melk van een koe en spek van een varken. Het zal voor hen een regelrechte openbaring zijn. Iedereen gelukkig.
Mijn tweede overpeinzing vandaag gaat over subsidies. Nu de rijksbegrotingen dienen te vermageren, neemt de politiek de subsidies onder de loep. Logisch, want zonder subsidies, zo is uitgerekend, zou niet bezuinigd hoeven worden. We betalen ons vooral het schompes aan belastingen om de subsidiepotten overeind te houden. Wie krijgen die subsidies allemaal? Dat zijn veel meer organisaties dan dierentuinen alleen. Allemaal lopen ze nu in paniek te protesteren. Er gaan bijvoorbeeld grote bergen geld naar omroeporkesten. Wablief? Omroeporkesten? Ik wist niet eens dat ze bestonden. Er gaan grote subsidies naar stichtingen met een goed doel. Dat goede doel blijkt dan vooral het enorme salaris van bestuurders te zijn. Er gaan subsidies naar een merkwaardige groep die men kunstenaars noemt. Ze trekken twintig man publiek en daar kunnen ze zielig genoeg niet van leven. Aten echte kunstenaars als Vincent van Gogh uit de subsidie-ruif? Welnee, hun creaties werden uit armoede geboren. Wil je kunstenaar zijn, dan horen daar honger, ellende, afgesneden oren, een druiper en zelfmoord bij, geen subsidies. Of wordt vleeskunstenaar en meld je aan als slachter in een dierentuin, voorlopig is daar werk genoeg. Opmerkelijk is dat er twee vormen van kunst bestaan die nooit subsidie krijgen: de gastronomische kunst (daarmee bedoel ik u) en de gastronomische boekdrukkunst (daarmee bedoel ik ikke). Wij tweeën moeten niet alleen onszelf bedruipen, we moeten ook nog de andere subsidiepotten vullen. Ik zie eigenlijk maar twee principiële mogelijkheden voor de toekomst: óf alle subsidies aan "de kunst" worden afgeschaft, óf wij tweeën worden opgenomen in de graaicultuur. Dat laatste zou prachtig zijn. Ziet u het al voor u? Dankzij de subsidies hoeft u nog maar twee avonden geopend zijn, uw personeel (het dubbele van nu) wordt uit de schatkist betaald en de minister stelt u een gerestaureerd kasteel ter beschikking. En omdat restaurateurs, chefs en maîtres voortaan als bestuurders van goede-doelen-organisaties worden aangemerkt, krijgt u recht op een nieuwe hele grote auto met chauffeur. Iedereen gelukkig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten