Ouwe knarren, ga vissen!

Het is bij ons vaak onderwerp van gesprek, met name als we bezoek ontvangen: Hoe is het voor mij, zo vragen velen zich af, om een stapje terug te doen? Telkens heb ik ongeveer hetzelfde antwoord. Heel vroeger, toen ik nog bij een baas werkte, maakte ik mee dat er wisseling van wacht was, zoon nam het over van vader. De tijd die ik daarna meemaakte, wil je niet weten. De ouwe was 's ochtends als eerste op de zaak, bleef iedereen instructies geven en liep als een wilde olifant dwars door het beleid heen. Op dat moment, lang geleden, nam ik me één ding voor: wanneer ik ooit de ouwe zou zijn, zou ik inderdaad een stapje terug doen om volop ruimte te maken voor de nieuwe generatie. Dat klinkt heel nobel en idealistisch, maar zó eenvoudig is de praktijk niet, heb ik ondervonden. Als baasje heb je namelijk de neiging om baasje te willen blijven, het zit in je genen. Fout! Ik besef goed dat de kerkhoven vol onmisbare baasjes liggen, terwijl de bedrijven gewoon doorgaan en zelfs beter doorgaan. Dus probeer ik om me absoluut niet te bemoeien met de redactie, behalve als Joost me iets vraagt. Dat valt niet mee, vooral omdat ik het gevoel heb dat ik voortaan doelloos rondloop. Dat is natuurlijk niet, als uitgever heb ik nog volop uitdagingen. Maar ja, nieuwe initiatieven ontwikkelen wil zeggen dat ik Carine op m'n dak krijg. Zij is er namelijk niet mee eens dat ik telkens nieuwe projecten bedenk die vervolgens door anderen moeten worden uitgevoerd, dit terwijl die anderen het al druk genoeg hebben. Zoals wat er over ons heen komt sinds de start van de Culiboutiques. Gevolg is dat ik me af en toe best wel een beetje zielig voel. Gelukkig heb ik een eigen bar en een eigen whisky-kelder en dat is wat ik alle ouwe knarren van harte wil aanbevelen: zorg dat je op tijd een eigen bar en een eigen whisky-kelder hebt. Daar mag je namelijk baasje blijven spelen. Of kies in het asiel een zielige hond uit, want die heeft maar al te graag een baasje. Of ga vissen. Maar maak in elk geval plaats.