Gisteren heb ik na veel vijven en zessen de stoute schoenen aangetrokken en ben ik contactlenzen gaan bestellen. Ik heb helemaal genoeg van brillen die bij mij altijd kapot gaan en waarvoor ik routinematig zowel secondenlijm, ducktape, touwtjes en elastiekjes bij de hand houd. Lenzen, dat is toch geen big deal? Wel bij mij. Ik krijg spaansbenauwde nachtmerries als ik er alleen maar aan denk dat mijn dikke vinger zich in de richting van mijn ogen moet begeven. Nu de kogel door de kerk is, moet ik dagelijks oefenen. Ik moet met die dikke (goedgewassen) vinger telkens mijn eigen ogen aanraken. Volgens de deskundige van Pearl zal mijn angstreflex de komende week als seeuw voor de zon verdwijnen. En ik moet zeggen, vandaag gaat het al weer wat beter dan gisteren.
Maar wat hebben die lenzen met een gastronomisch blog te maken? Op het oog (woordspelinkje) helemaal niets. Maar toch. Het gaat namelijk niet om lenzen, het gaat om "kleine angsten". Die zie ik ook in restaurants. Er zijn zaken waarin de chef al vele jaren schuchter in de keuken blijft. Er zijn jonge koks die panisch worden bij de gedachte dat ze ooit naar voren zullen worden gestuurd. Er zijn gastheren met diverse kleine fobieën. We zijn allemaal mensen en mensen zitten vol angstjes, dat is genetisch bepaald. Zodra je over zo'n angstje heenstapt, meestal gedwongen, blijkt dat angstje helemaal niet te bestaan. Alle restaurantbrigades die zo'n schuchtere zich verstoppende chef of kok hebben, roep ik bij deze op: Sleur die mensen vanavond nog de zaal in. Morgen doen ze het dan zelf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten