In België heeft een politicus het idee geopperd om probleemjongeren een tijdje naar het leger te sturen. Meteen regent het van de protesten, zowel uit politieke als militaire hoek. Maar is de gedachte zo absurd?
We weten het allemaal: je kunt al snel aan iemand herkennen of hij al dan niet ooit in het leger zat.
Nu behoorde het onderdeel waar ikzelf ooit diende tot de strengste ter wereld, achteraf heb ik daar geen minuut spijt van gehad. Op mijn achttiende, nog puber, kreeg ik te maken met zaken die voor mij volstrekt nieuw waren, zoals discipline, structuur, voor elkaar opkomen, kameraadschap. Ik koos ervoor om zes jaar in het leger te blijven (gratis studeren!) en na vier jaar kreeg ik de verantwoordelijkheid over een eigen zelfstandig opererend verkenningsclubje. Daarmee leerde ik (met vallen en opstaan) leiding geven, verantwoordelijkheid nemen, nadenken, improviseren, motiveren. Ongetwijfeld heeft dat alles mijn "persoonlijkheidsstructuur" in positieve zin beïnvloed. Ik ben sindsdien niet meer uit het veld te slaan. Hoe zwaarder een storm is, hoe scherper ik word.
Destijds kreeg ik veelvuldig te maken met onhandelbare jongeren, pubers die met zichzelf geen raad wisten. Als mannen gingen ze weer de maatschappij in. De meesten toch.
Wat is er mis mee? Helemaal niets, integendeel. Terug naar de dienstplicht, ik vind het een prachtig idee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten