Al meerdere jaren ben ik keihard bezig met het in kaart brengen van de gastronomische basis, van het verleden waarin het allemaal begon. Dankzij mijn diep in de Périgord verscholen dorpje heb ik dat verleden, die basis, helemaal binnen handbereik. Want buiten dat sommige dorpsbewoners zelfs een auto en/of tv bezitten en er vorig jaar warempel een plaatselijke gsm-mast werd opgetrokken, veranderde er in de loop van een eeuw helemaal niets. Ongetwijfeld zal ooit Saint-Pompon niet aan de moderne tijd ontkomen, of zal het dorp straks bij gebrek aan inwoners verlaten zijn. Al drie mensen waar ik een portret van maakte, de mobiele alcoholstoker, de tabaksteler en de dorpsbakker, zijn inmiddels overleden.
Bezoek mijn andere blog op:
Op de foto, op de achtergrond, achter de mensen, is ons huis te zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten