Overpeinzingen: Voortaan anders

Ik ga nu héél persoonlijk worden, gewoon als therapie. Op zeventienjarige leeftijd was ik al vader. In de jaren zestig waren er nog geen pil of voorlichting, vrijwel iedereen "moest" trouwen. Ook ik dus. Gevolg is dat ik mijn twee prachtige kinderen nauwelijks zag opgroeien, ik was te druk met mezelf bezig en besefte het vaderschap te weinig. Later kreeg ik daar veel spijt van. Wanneer ik ooit kleinkinderen zou krijgen, dan zou ik het anders doen, zo overpeinsde ik. Jawel, dat is mooie theorie. Kleindochter Cleo is een week geleden geopereerd aan haar amandelen en wil me trots "haar gat" laten zien voordat het genezen is. Verder kan ze inmiddels al lezen en schrijven, en niet alleen haar eigen naam. Haar zusje Doris is nu één jaar, eigenlijk een hele mooie leeftijd om van te genieten. En wat doe ik? Mijn agenda vullen. Vandaag, zaterdag, loeihard werken van 6 uur 's ochtends tot vanavond een uur of 9. Morgen idem dito. De hele volgende week is de agenda propvol, eind volgende week gaan we een beurs opbouwen (bakkerijbeurs) in Amsterdam, direct gevolgd door Utrecht, meteen weer gevolgd door Kortrijk. Cleo zou volkomen gelijk als ze me niet eens meer wilde zien. Ik schaam me diep. Alleen al daarom heb ik mezelf voorgenomen om volgende week minstens één afspraak af te zeggen, Cleo en Doris hebben geen recht op een onnozele opa. Ze zijn te intelligent om dat te willen begrijpen. Mea culpa. Mea maxima culpa. Voortaan ga ik het anders doen?