Steeds meer chefs gaan bloemetjes en plantjes plukken in hun eigen omgeving. Die trend werd ooit ingezet door Michel Bras, die 's ochtends met zijn brigade door de weiden ging huppelen. Daarna kwam Marc Veyrat aan de beurt, die sloopte met zijn handlangers hele natuurgebieden. Tsja, wanneer je daar statisch gezien drie sterren voor kunt krijgen, dan gaat iedereen zich ontfermen over bos en hei. Wat we vaak niet beseffen, is dat veel Europese planten ronduit dodelijk zijn. Kijk naar de gewone taxus die vrijwel iedereen als snelgroeiende haag heeft aangepant. Daar komen in de herfst leuke rode bolletjes aan. Stel dat je die in de keuken zou gebruiken. Na een kwartiertje zie je dat de eerste gast het een beetje benauwd krijgt. Hij doet zijn stopdas los en zijn jasje uit. Even later gaat hij ongecontroleerde bewegingen maken, overgaand in stuiptrekkingen. Er komt een speekselvloed op gang en ook zie je zijn broek nat worden. De dokter wordt opgepiept. Die constateert dat hij niets meer voor de beste man kan doen. Kunt u zich dat voorstellen? Gewoon van rode besjes die bij u en ik in de haag groeien? En toch overdrijf ik niet.
Van paddestoelen is ons ingeprent dat ze giftig kunnen zijn, al menig échte paddestoelenspecialist overleed nadat hij een kleine vergissing maakte. Dat maakt indruk. We beseffen het gevaar, dus blijven we er met onze tengels vanaf. Maar wie waarschuwde ons ooit voor de plantjes waar de weiden, de bossen en de heiden mee volstaan? Niemand. Waarom dan voor paddestoelen wél? Kijk, dat zit zo. Paddestoelen zijn in de loop der eeuwen altijd voedingsmiddelen geweest. We willen ze dus eten en dan zijn waarschuwingen op hun plaats. Maar de lieve bloemtjes in de berm, wie had ooit kunnen bedenken dat iemand die als keukengrondstof zou gaan zien. Niemand. We zijn verdorie geen konijnen! Daarom kwamen onze moeders nooit op het idee om ons voor bloemetjes en plantjes te waarschuwen, omdat we geen konijnen zijn. Met Bras, Veyrat cs veranderde alles plotseling. Die maakten betalende konijnen van ons.
Kijk naar een gemiddelde koeien- of paardenwei. Daar zie je altijd stukjes die door de dieren niet begraasd worden. Ze lopen er omheen als een travestiet op naaldhakken die een hondedrol ontwijkt. Koeien en paarden leerden van hun moeders om sommige planten te laten staan. De kinderen van minder zorgvuldige moeders kom je in de wei niet tegen. Die zijn allang dood.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten