Hoe komt het, zo vraag ik me af. In tv-reclames of andere publiciteit wordt de Franse chef meestal gepositioneerd als een zeer serieus iemand, als een chef met statuur. Maar de Italiaanse chef is steevast een lachwekkend figuur. Terwijl je toch moet toegeven dat er in Italië maar weinig dikke chefs te vinden zijn me enorme krulsnorren, zie je deze parodie altijd afgebeeld. Eigenlijk geldt dat niet voor de chef alleen, ook de Italiaanse keuken wordt in een belachelijke vorm neergezet. Wat weet de gemiddelde consument van Italiaanse gastronomie? Pizza, pasta, tomaat, olijfolie, basilicum en buffelkaas. Wat weet diezelfde consument van de Franse gastronomie? Een kookboek vol.
Uiteraard is het zo dat we de Italianen altijd een beetje lachwekkend vinden. Daar hebben ze het zelf naar gemaakt en ze zijn nog dagelijks bezig om het cliché te versterken. Een vozende landsvader, grote vuilnisbergen, een geheime club die het land bestuurt, soldaten met kippeveren op hun helmen, leeghoofden met zonnebrillen die ook 's nachts gedragen worden, te kleine autootjes die al in de brochure roesten, het is voor ons niet eenvoudig om dat merkwaardige volkje serieus te nemen. Dat zal, neem ik aan, ook wel zijn weerslag hebben op het beeld dat we van de keuken heben. Maar dat is niet alles mee gezegd.
Wanneer we de Franse en Italiaanse keuken naast elkaar zetten, zien we principiële verschillen. De Franse keuken noem ik een "camouflage-keuken". Sauzen spelen de hoofdrol en die hadden in de tijd dat ze werden uitgevonden, slechts één doel: de geur en smaak van bedorven vlees camoufleren. Ook is de Franse keuken uiterst complex, met uitgebreide recepturen voor alle "klassiekers" afzonderlijk. Om iets van de Franse keuken te kennen, moet je hebben doorgeleerd. De Italiaanse keuken is daarentegen doodsimpel, het zijn de grondstoffen die in hun smakelijke eenvoud worden gelaten. Welke Italiaanse bereidingen zijn complex? Ik ken er niet veel. Wellicht is daar de hoofdreden te vinden voor onze mening en clichés: bij ons moet het vooral ingewikkeld zijn. We hebben geen respect voor de eenvoud. We gaan er van uit dat een simpel recept uitsluitend past bij leeghoofden. Zoals we alles schuwen wat simpel of eenvoudig is. Daarmee maken we denk ik een kardinale fout. Wat zijn de grootste uitvindingen die de mensheid ooit deed? Die zijn vooral simpel. Het wiel, de paperclip, de ritssluiting... al dit soort doodsimpele dingen had u zelf kunnen uitvinden als u superintelligent was geweest. Eenvoud is niet dom, eenvoud vereist nadenken. Of zoals Bocuse ooit zei: de kunst op het bord is niet het toevoegen, maar het weglaten.
Neem vandaag zelf de proef op de som. Bekijk één van uw gerechten eens goed en neem u voor om er één element uit te verwijderen. Vermoedelijk zal het gerecht er alleen maar beter op worden. Kakefonie gaat dan in de richting van harmonie. 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten