Ik ga het eens over gastronomische allochtonen hebben, ik ken er verschillende. Een schoolvoorbeeld onder hen is mijn vriend Laury Zioui. Hij komt als jongeman-gelukzoeker vanuit zijn geboorteplaats Cassablanca naar Europa, met als enige bagage zijn t-shirt, spijkerbroek en schoenen. Laury gaat in Frankrijk techniek studeren en om de studie te bekostigen, wast hij 's avonds af in een restaurant. Daar krijgt hij het culinaire virus te pakken, hij gaat vechten voor een plaatsje als leerling in de keuken. Laury wordt commis en vervolgens souschef. Hij wil hogerop en gaat in de leer bij Olivier Schillinger. Eenmaal culinair volwassen wordt hij chef bij Piersoulx in het Waalse Gosselies en wordt prompt beloond met een ster. Dat is voor hem niet genoeg, hij gaat vier jaar werken bij Jean Bardet in het Franse Tours om nóg meer te leren. Pas dan vindt hij zich klaar voor de grote stap: een eigen restaurant. Hij en zijn Nadia openen hun L'Eveil des Sens in het Waalse Montigny-le-Tilleuil en direct krijgt hij weer een Michelinster. Dan sluit hij zich aan bij Les Amis Saisonnier, hij wil zo veel mogelijk collega's uit andere culturen ontmoeten. Wanneer wij een Ami-dag organiseren of een keuken bemannen op een evenement, Laury is er altijd bij. Hij wordt enorm gerespecteerd om zijn vakmanschap, wilskracht en sympathieke uitstraling. Praat iemand erover dat Laury een allochtoon is? Dat hij van Noord-Afrikaanse afkomst is? Welnee. Over Laury praat iedereen als gerespecteerd vriend en chef.
Wat me opvalt is dat positieve voorbeelden als hij vrijwel nooit belangstelling krijgen, terwijl ze als een groot schoolvoorbeeld zouden moeten worden beschouwd. Er zijn diverse scholen boordevol allochtone leerlingen die om een voorbeeld schreeuwen, naar motivatie zoeken, zich willen spiegelen aan een held. Ik kan niet begrijpen waarom mannen als Laury Zioui niet (desnoods van overheidswege) worden ingeschakeld om die voorbeeldfunctie te vervullen. Dat doen ze met voetballers toch ook?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten