Overpeinzingen: Roken op de hotelkamer

De rooksalon in Apollo Amsterdam

De voormalig general manager van NH Barbizon Palace Pieter Bonnema, zond aan Misset Horeca een open brief met als onderwerp het roken in hotels. Steeds meer hotels verklaren hun etablissement geheel rookvrij en dat zal wel te maken hebben met operationeel gemak. Jarenlang was er in de hotellerie een perfecte oplossing voor rokers- en nietrokerskamers, een zeer gastvriendelijk antwoord op nieuwe trends. De hotelkamer betekent voor een reizende roker het einde van een reeks frustraties die hij op reis ervaart: niet roken in de taxi, op het vliegveld of in het station, niet tijdens de vlucht of in de trein, niet in de lobby of de hotelbar. De roker past zich aan, maar om nu ook alle hotelkamers tot verboden gebied te verklaren, gaat wel erg ver. Bekende slogans als "A home away from home" klinken dan lachwekkend, en de wensen van àlle gasten worden botweg genegeerd. Momenteel wordt het rookbeleid voornamelijk bepaald door het feit of de general manager of ketenverantwoordelijke zelf roker is of niet. Een treurige constatering die volgens Bonnema het teveel aan hobbyisme en amateurisme van de hotelbranche weer eens bevestigt.
Bonnema slaat de spijker op z'n kop. Veel hotels doen alsof het roken op de kamer wettelijk verboden is, maar dat is natuurlijk niet zo. De wet verbiedt te roken in aanwezigheid van personeel. In een hotelkamer kan dat hooguit het personeel van een escortbureau zijn en dat soort gunt haar clandizie meestal wel een rokertje na het geloste schot.
Zo'n dertig procent van de wereldreizigers is roker, dat is een getal waarmee je zakelijk gezien rekening mee zou moeten houden. Ik vind het in elk geval bijzonder prettig als ik voor een rokerskamer mag kiezen. Gedurende het laatste jaar sliep ik in naar schatting 60 tot 80 hotels wereldwijd en in slechts één geval kon ik voor een rokerskamer kiezen: nH Maastricht. In slechts één ander geval (Apollo Amsterdam) trof ik inpandig een rokersruimte aan. In alle andere gevallen werd ik geacht om buiten te gaan staan, desnoods in de regen of de sneeuw. In één hotel was roken op de kamer verboden, maar brandde de hotelier wél wierrookstokjes op de kamers. Dat alles noem ik geen gastvrijheid, dat noem ik egoïsme. Dat je met roken niemand lastig moet vallen, is een logische regel. Maar dat je in je uppie je eigen keuze maakt, moet een grondrecht zijn.
De hotellerie maakt moeilijke tijden door. Dat merk je wel wanneer je aan de bazlie over de prijs onderhandelt. Voor mij mag het in die sector nog veel slechter gaan zolang het egoïsme hoogtij viert. Alle rokers ter wereld zouden rookvrije kamers gewoon moeten boycotten, nóg eens 30% minder omzet. Maar ja, hoe organiseer je zoiets? Je zou in elk geval al moeten weten waar je als roker welkom bent. Meestal is dat volstrekt onduidelijk. Ik weet pas of ik mag roken als ik wel of geen bordje op de kamerdeur zie. Hotels maken er op hun internetsite meestal geen melding van, ze hebben behoefte om hun rookbeleid te verbergen tot op het moment dat ze mijn creditcard in handen hebben. Ze zijn dus niet alleen egoïstisch, ze zijn ook nog geniepig en lomp.