Nu ik aan het opruimen ben, kom ik allerlei curiositeiten tegen. Zoals een stripboekje dat me dierbaar is. Toen we destijds Saisonnier op de Franse markt wilden introduceren, heb ik zelf een stripboekje in elkaar geknutseld. Gewoon voor de lol. Omdat ik bij stripboekjes altijd moet denken aan de naoorlogse onooglijke boekjes van slechte papier- en drukkwaliteit die destijds vijf cent kostten, wilde ik precies hetzelfde doen. De drukker was daar overigens niet zo gelukkig mee: altijd wilde ik het beste en nu ineens het slechtste. Enfin, het boekje werd in een kleine oplage gedrukt. Vermoedelijk zult u het niet in huis hebben.
De stripfiguren kwamen in het verhaal tot de conclusie dat ze te weinig redacteuren hadden, vandaar dat zij de lezers opriepen om werk voor hen te doen. In de achterpagina zat om die reden een perskaart verwerkt. Die perskaart is beroemder geworden dan het boekje zelf, er bestaan veel verhalen over. Toen ik me een maand na de uitgifte van het boekje in de perskamer van de Horecava meldde, werd me de toegang geweigerd. Er zijn al minstens tien Koremannen met een perskaart binnen, zo zei men. Dus moest ik mijn paspoort bovenhalen om te bewijzen dat ik de echte was. Diverse mensen hebben me achteraf bedankt, sommigen kwamen zelfs gratis een voetbalstadion binnen. Joost heeft die perskaart vorig jaar nog gebruikt toe hij in Tokyo was. Gewoon een pasfotootje erop geplakt en mooi laten dichtsealen in een hoesje. De Japanners bogen als een knipmes. Ook maak je minder kans op parkeerboetes wanneer je het kaartje bij de voorruit legt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten