Overpeinzingen: Locavoor

Carnivoren, omnivoren, er lopen in de wereld allerlei voren rond. Daar is nu een nieuwe aan toegevoegd: de locavoor. Het idee groeide in San Fransisco en ook op Vancouver Island is iedereen daar driftig mee bezig. Locavoren zijn mensen die alleen willen eten wat binnen een straal van 150 kilometer rond hun woonplaats groeit en bloeit. Dit idee zou best wel eens kunnen uitgroeien tot een algemeen verschijnsel. De Britse retailer Marks & Spencer werkt nu een plan uit om in elk van zijn winkels een afdeling voor locavoren te bouwen. De logica van de locavoren is om hun "carbon footprint" te verkleinen. Door niets meer van verwegistan te laten komen, kan de factor transport wereldwijd aanzienlijk worden verminderd. Geen mineraalwater uit Italië wanneer dat spul ook dichtbij uit de grond komt. Geen haricots verts meer uit Afrika laten overvliegen, wanneer die ook hier groeien. Geen schepen met lamsvlees meer laten varen van Nieuw-Zeeland naar Rotterdam. Inderdaad, wanneer iedereen zijn eten en drinken rond de eigen kerktoren zou zoeken, zouden er heel wat minder vrachtauto's, jumbo's, treinen en boten nodig zijn. Er zit echter ook een keerzijde aan de medaille. Want het is niet zo dat alleen het transport binnen een footprint belangrijk is. Wanneer je wilt weten hoeveel energie een product kost, moet je vooral ook naar het productiesysteem kijken. Zo staan diverse verweglanden bekend om hun extensieve productiewijzen. Kijk maar eens naar het Nieuw-Zeelandse of Australische lamsvlees. Of naar rundvlees uit Uruguay. Ik denk dat die qua productie heel wat minder milieubelastend zijn dan het vlees rond onze eigen kerktoren. Tezamen met het verre containertransport zou de positieve balans wel eens door kunnen slaan naar de verre landen. Maar dat zal bepaald niet gelden voor snijboontjes die per vliegtuig uit Afrika worden aangevoerd.
Locavoor, met deze term zullen we ongetwijfeld nog uitvoerig kennismaken, zo is mijn verwachting. Ook als chefkok een interessant fenomeen om werk van te maken.