Oranje pecco

Mijn eerste diploma was een zwemdiploma. Daar praat ik verder maar niet over. Omdat ik op de middelbare school liep te lantefanteren en te dromen, ging ik daar zonder papiertje weg, ik werd kruidenier. Dat was nog in de ouwe tijd, supermarkten bestonden nog niet. Er werd veel geprutst in een klein keukentje. Wanneer bijvoorbeeld de schimmel hoog op de boerenzult stond, schraapten we er het spul vanaf en smolten we de zult om. Hij was weer enkele dagen kersvers. Bloem en koffie werden nog afgewogen. Het is allemaal onvoorstelbaar nu. Omdat ik als zestienjarige toch wel veel ambities had, schreef ik me in voor de tweejarige opleiding kruidenier, twee avonden per week naar school. In feite is toen de hang naar warenkennis ontstaan. Een gediplomeerd kruidenier van toen moest àlles weten. Ik leerde lijstjes van buiten die ik nu nog steeds kan opdreunen. Een tak van de theeplant? Die bestaat qua theeblaadjes van onderen naar boven uit souchon, pecco souchon, pecco en oranje pecco. Het werd er bij ons ingeramd. We deden een vracht aan basiswijnkennis op, dit terwijl er in de winkel alleen zoete Samos, Pleegzuster Bloedwijn en die buikflessen van Matheus rosé te vinden waren. We leerden alles over het karkas van een varken of rund en wat je ermee kon doen. Peulvruchten en zuidvruchten vormden een fors hoofdstuk. Hoe kan je al die verschillende boontjes van elkaar onderscheiden en hoe lees je de kwaliteit af. Enzovoort. Toen ik uiteindelijk op examen moest, met de trein naar Venlo, beefde ik als een rietje. Er was een uitgebreid schriftelijk examen 's ochtends. Tussen de middag werd bekend gemaakt wie er door mocht naar het mondelinge examen 's middags. Velen vielen af, ik mocht blijven. Toen de streng kijkende examinatoren een zakje koffiebonen op tafel leeg hadden geschud, wist ik dat het me zou lukken: scheid de robusta's van de arabica's. Tot verbazing van mijn examinatoren ging ik een stapje verder dan bedoeld was, ik sorteerde de centraal-Amerikaanse bonen apart. Die zijn namelijk anders gefermenteerd. Mijn diploma heeft nog lang aan de muur gehangen, het was voor mij een stimulans om de studiedraad weer op te pakken. Wanneer ik 's nachts wakker word, dreun ik het rijtje nog steeds op: souchon, pecco suchon, pecco, oranje pecco. Eigenlijk wel jammer dat die hang naar warenkennis niet meer zo bestaat.