Overpeinzingen: Boeren knowhow

Telkens wanneer wij onze kerst in Saint-Pompon vieren, komt Monsieur Martegoutte ons een mooie bos hulst brengen. De zeventigjarige is altijd boer geweest en vermaakt zich tegenwoordig met tuinonderhoud. Wanneer hij op zijn praatstoel zit, kan hij urenlang boeiend vertellen, waarvan hij van de hak op de tak springt. De man heeft een warenkennis om een puntje aan te zuigen, zonder dat hij het zelf beseft. Een kip? Die mag je pas slachten wanneer ze 180 eieren heeft gelegd, want dan pas is de smaak goed. Een barbarie-eend en haar eieren beschermen tegen vossen en ratten? Monsieur legt haarfijn uit dat je op 7 meter hoogte een plank aan de muur moet bevestigen, de eend vliegt er naartoe. Wanneer de kuikentjes geboren zijn, laten die zich gewoon naar beneden vallen. Voor het maken van één kuub planken voor wijnvaten heb je in de Périgord 9 kuub hout nodig, in de Limousin 7 kuub. Kastanjebomen moet je gewoon laten groeien. Ga je ze snoeien, dan wordt de bosbodem met takken bedekt en krijgen de cèpes geen kans meer. Voor het zoeken van truffels mag je nooit een hond gebruiken, want die graaft ook de onrijpe exemparen op. En zo blijft Monsieur Martegoutte maar doorvertellen, urenlang. Wij nitwits luisteren er met rode oortjes naar. Helaas, zijn soort zal weldra uitsterven. Ook in de Périgord zijn de moderne boeren ondernemers geworden met monoculturen, bankschulden en jaarbalansen. Ze zullen nooit meer de know how op kunnen doen die altijd zo normaal was. Het enige wat we nog kunnen doen, is de ouderen laten vertellen en hun wijsheden absorberen als een spons.