Spam

Saint-Pompon is niet bepaald een wereldstad. De communicatie verloopt hier nog grotendeels via de bakkerswinkel of het dorpspleintje waar iedereen elkaar ontmoet. De telefoonlijnen doen het alleen wanneer het nergens onweert. Sinds vorig jaar is er ergens een zendmast geplaatst, zodat we voortaan zelfs mobiel kunnen telefoneren, als de windrichting meezit. Maar daar houdt het ook mee op. U kunt begrijpen dat internetpagina's of e-mails bij wijze van spreken per postduif worden aangevoerd. In wezen zit ik hier momenteel in dezelfde situatie als tien jaar geleden in België of Nederland en zo rampzalig is dat niet. Maar het kan af en toe rampzalig worden.
Talloze PR-bureautjes sturen me ongevraagd e-mails om het een of andere nieuwe restaurantje aan te prijzen. Om indruk te maken, sturen ze vijf foto's mee van 3 mb per stuk. Een foto van het exterieur, een foto van het interieur, een foto van de chef met zijn vrouw, een foto van de weldoener/financier en een foto van een gerecht. Dat is dus 15 mb en daar zijn postduiven niet op berekend. Gevolg is dat mijn mail om de haverklap blokkeert, waarna de postmeester duizend kilometer verder er telkens iets aan moet doen. Degene die een e-mail naar een ander stuurt, zou eens moeten beseffen dat niet iedereen ter wereld over supersnelle verbindingen beschikt. Een kwestie van respect.
Nu ik het toch over PR-bureautjes heb: trap daar nooit in. Ik kan begrijpen dat een nieuwbakken restaurateur naar publiciteit zoekt en zelf niet weet hoe hij dat het beste kan aanpakken. Daarvoor mensen inhuren, geeft niet het minste resultaat. Want wat doet een PR-bureautje? Dat komt bij u langs, neemt een paar foto's en noteert een blabla verhaaltje. Vervolgens wordt van dat spul een e-mail gemaakt en naar honderd adressen rondgestuurd. Het gevolg: alleen maar irritatie. Hoe maakt u uw nieuwe projekt dan wél bekend? Niet moeilijk. Stuur een persoonlijk briefje (geen mail!) naar de pers binnen uw eigen regio en volg dat briefje telefonisch op, bijvoorbeeld door de betreffende redactie uit te nodigen. Het heeft geen enkele zin om in eerste instantie verder dan uw eigen regio te gaan. Een restaurant is iets zeer persoonlijks, gedraag je daar ook naar. Tussenpersonen creëren alleen maar afstand.
Nu ik het toch over spam heb, moet ik de nieuwe mode hekelen. Het is bijna gewoonte geworden om digitale kerstkaartjes naar elkaar te sturen. Tante Jopie stuurt er een naar nonkel Frits, enzovoort. Maar doe dat verdorie niet bij mij. Alleen al gisteren ontving ik 122 digitale kerstkaarten, allemaal goedbedoelde troep waar je uren mee bezig bent. Waar is die goeie ouwe tijd gebleven dat de postbode langskwam met mooie kaartjes die we aan een lintje tegen de muur hingen? We raken verloederd en dat begint bij onszelf.